Ebru Altıntas

İnsanın içersindeki öfke, ruhundan süzülerek notalara karışıyor...

Bir güz akşamı.

Baharın çırpınışından sancılı geliyor yaprakların intiharı.

Son gücüyle tutunuyor bir servi solmuş teniyle..

Döngü içerisinde on bir ay...

Karlar yağdı üzerime bir ağustos akşamı 

Tirtir titredi içim gün batımı 

Ne sıcaklığı hissettim ne bakışını 

Tutamıyorum artık sensiz geçen zamanı 

Aşk mı? Sevgi mi? Hangisi daha ağır basar hayatta, hangisi çıkmaza götürür insanı, hangisi daha çok zarar verir... belki hayatta altüst olmak lazımdır doğrul...

Sen şiirsin dizelerime sığmayan

Satırlarımı yarım öksüz bırakan 

Kalemlerimi titreten 

Akşam güneşi yaşatan 

Sen aysın bana gecemi aydınlatan 

Işığınla ...

Yâr en güzel hediyedir gözlerin, gözlerime 

Bir bakışın işledi inci gibi içime 

Sesim titriyor seni hissedince 

Seni buluyorum her şiirin içinde 

Bir kuşun kanadı gibi sana olan hislerim 

En sert poyrazlarda bile seninim 

Ben özgürlüğüme düşkünüm

Ama seni bir ömür kafeste beklerim 

Bir kırık dalım, ormanında 

Ne sana dargınım ne de bana 

Minik bir serçe gibiyim avuçlarında

Sığamıyorum artık sensiz boş sokaklara

Kötü kararlardan iyi hikayeler çıkar.
Zor zamanlar olur ve sen içinden nasıl çıkarsan omurgan öyle şekillenir.
Rağmenciler yenilmez, “ya kazanır ya öğrenir...

Kokusu geldi rüzgarın

Bi’ kelebek öptü boynumu

Ve aniden, rüya gibi

Bir sessizlik sardı beni

Gözlerim kapalı, düşlerde

Yüzümde bir gülümseme

Kuş t...

Yürüdüğümüz yollar,

geçtiğimiz sokaklar,

anısı olan koca şehirler,

çıkmaza döndüğünde mi büyüyorduk?

Acı duyabilen varlık canlıdır, ama başkalarının acısını hissedebilene insan deniyor.

Başkalarının acı duymasından tat alan mutlu olan yaratıklarla dolu haya...