Elimden fazlası gelmiyor

Geçemiyorum şehrinin sokaklarından

Öyle yoruldum ki seni anlamaktan

Gözlerimi ısırdı perdelediğin pencereler

Dayak yedim cümle i...

“Bana bakın!” diye söze girdi sinirle. Ne bir anda etrafını saran bunca insanı tanıyordu ne de kulakları, sessizliğe alışmış zihni bu kadar gürültüden memnun...

Beni çiçekli yollarından acıya yürüten hayat:

Ayakkabılarımı gördün mü?

Hiç bakmadın pencerenden yüzüme

Sana taşlar, kartopları, sevinçler attım aşağıdan
...

Derin duyguların

mihenk taşı mıdır

sığ duyular?

biri sahici feveran,

biri kunt hezeyan

bakmışsınız bana 

fakat 

görmemişsiniz beni

tamam kabul

dışta...