Erhan Çevik

hep yanlıştın

kayıtsızlar çetelesinde bir karanlık

sahte sofralarda bir tebessüm

aşkta matemdin

sözlerin tesirli değildi

dahası vardı yaptıklarının

öte...

sanma gözlerden uzak kalmak

kalbine doğru karanlık bir adım atmak olsun...

öyle gitmedin ki buralardan

şimdi kalkıp geri dönesin

sevgisiz kaldıysak ne vakitte oldu bu

hangi mevsimin hangi akşamında

gözlerinde bir ışık seni bekle...

bir sasılık seziyorum

her fikre saygı duydukça

kara mizah dergilerinin kapağından

eksik bir tarafı yok hiçbir kelimemizin

ne dinlesek bozuk bir plağın cı...

toprak misali bu sevdamız

bazen susuz

bazen güneşsiz kalacak

belki gözyaşlarımızla çamur

belki gülüşlerimizle çoraklaşacak

ama

sevsekte

ağlasakta

yar...

bir insan

en çok beş yıl yaşamalı

her beş yılda bir ölmeli

ve yeniden doğmalı

mesela ben,

ölmek için kalan

son üç yılımdayım...

bugün de gördüm seni

sakin bir akşamı beklerken

kapında sayfalar eksilttim...

son anı düşünen bir nefesin inceliği gibi

kalp atışları ve ürkek ses tonuyla seni çağırıyorum

kış soğukluğunun vücudumda bıraktığı yarayı

torbaların ağzın...

kimseye yetmeyen bir eşitsizlik

var mı yukarılarda

uykunun, büyük bir kardeşi olduğunu bilmeyen

ya da

tüm salkımların

içinde sakladığı cevheri yüzeye...

kayıp giden bir sadelik geçerken kanımdan

beni sen bile dinlemedin

korkuyla attığım tüm adımlar

sürüklerken bedenimi

bir uçurumun eşiğinde sırtımda yara...