Köylü Medeni

Acı dostun gibidir bazen ve nerede olursan ol konuk severliğini bilir gelip konaklar sende. Ev sahibi olsan da koşulları belirleyen hep odur. Git desen gitme...

Diyelim ki kolların benim; dudakların, o yamalı bohça gibi yüreğin. Küçülür müyüm karşısında gözlerinin, yine ıskalar mıyım dudaklarını ansızın, ya ellerimde...

Nasıl bir sinedir o sendeki,

Yarılır başımı dayayınca ruhum ..

Şiir gibidir gözlerin.

Her mısrası ezberimde,

Unutmak ne mümkün ..

Hayatın kırdığı yerden yeniden yeşerir mi insan?

Peki ya vurgun yiyen bir gönül durgunluğunu bozar ve Çağlayan ırmaklara dönebilir mi yeniden?

Çocukluk coş...

Başka türlü olsaydı daha iyi olurdu tabi; mesela sen daha düzgün durabilseydin karşımda, insaniyetsiz tarafının dirilişine müsaade etmeseydin. Yada madem oyu...

Sana eğilmek için dimdik durmuşum hep kimsecikler bilmemiş sebebini. Sana sormamak için cevaplarım olmuş benim, hiç susmamışım şimdiye dek. Biraz limoniymiş ...

Kibrin kıskıvrak yakaladığı nice insan tanıdım ben, acıdım, acımak olmasada haddime. Bilmekle bilgiçlik arasında gidip gidip gelenlerle tanıştım, gülümsedim ...

Sıradaki şair kalbinde kalemi kırılanlara gelsin...

Bir varlığı ne kadar seversen sev, kendi yalnızlığını özlersin günün birinde. Onu yaşamak, onunla baş başa kalmak, kendi içinle konuşmak istersin. Bir garip ...

Ben en çok zifiri karanlık geceleri sevdim;

Ne zaman ışıklar sönse ve yıldızlarda soluk ışıkları ile bulutların arkasına saklansa içimden bir ürperti gelip ...