M. Kaan Akdoğan

sürreal rüyalara sarılmış kabuslu tablo

kesilmiş deri parçacıklarının koynunda iskelet

yörüngesiz hiçliğin içinde

kalemsiz çiz zamanın karanlığını

hiçlik...

Bir akşam vakti, yeni bir akşam

Yol almış gidiyor güneş yeni ufuklara

Sessiz sessiz terk ediyor semaları

Ardında binlerce hüzün, binlerce keder var

Bu gi...

ağzımda

bir soru işareti

yutuyorum

büyüyor

canımdaki uğultu

etimin

gergin yerlerini yokluyor

cevaplar veriyorum hayata

öfkeli

uçkun

namlunun ucunda...

Ne varsa içimde, 

bıraktınız. 

Bıraktınız nehrin kenarına gözleriniz seğirmeden,

bir sepet güllü mektuplarla...

Yetinmeyi sizden öğrenemedim,

öğrenecek ...

Alıp çok uzaklara götürüyor...