Burada acıya refakat etmekle meşhurdur her bahtsız
İyi şiirler de doğmak için en ıstıraplı anları beklerler
Satırlarda kalmadı bir kesinliği benliğimin de
...
Kitaplara sığdıramadığım sen
Bir bir eksiliyorsun her cümlemden
Hiç bahsedemedim huzurdan başka
Yorgun kehanetlerimin umutsuz sayfalarında
Ve koymayın m...
Güneşin sıcaklığında demlenerek gönlünün dolduğunu hissedeceksin
böleceksin kalbinin atışını hecelere, paylaşmayı isteyeceksin
“seni seviyorum” diyeceksin ...
Beni kaldır artık, tut elimden, sesler diner mi?
Yok olursam aniden bu dertler biter mi?
Nasıl çıkacağım bu kafesten, teller dikenli
İnsanoğlu özgür olmak...
Evet bu evren beni mühürledi
Kulağımda yankılanır şeytanın fikirleri
O da olmaz ama bir gün gelir
Kan kusar bütün cümlelerim
Oturup konuşmalıyım kendim...
Uçsuz bucaksız bir maviliğin peşine takıldığımız yer
Okyanus diyelim istersen
Ya da gözlerin mi desem, sen söyle
Savrulup durmaktayım, batmaksa işten bile...
Gökyüzüne baktım sabah yerinde yoktu
Uyanmış kalmışım şu dünyada nasıl bir şey bu
Kim bilir kimden hangi dertliden
Acı miras kalmış bize yüzyıllar öncede...
Bu şehir çok şeyi denedi
Ama acıya alışık bizi üzemedi
İkrar ettiriyor bana insanlar derdimi
Sen olsaydın nefes alışımdan anlardın ne çektiğimi
Kelimele...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok
