Rıza Karakuş

ben ne bir şair, ne de bir şiirdim.

üşürdüm yalnız sokaklarda,

korkunçtu yaşayışı insanlığın.

korkmuştu içimin çocuğu,

kovmuştu, içinin coşkusunu..

gene gül kokuyor saçların

sakıncalı bir güz sabahı gibisin

dudakların gül seriyor adeta bozkırıma

hayra yoruyorum gözlerinin hüzmesini

geceler kırbaçlanı...

Ve size söylemem gereken bir şey daha varsa o da şudur: Sizi teselli etmeye çalışan kişinin, bazen size keyif veren basit ve sessiz sözler arasında sıkıntısı...

Senin durumun hiçbir şey, tepkin her şeydir.

Yıkıntılar arasında ne bulsam toplamaya çalıştım. Bir saksı bulsam ellerin canlanacaktı gözümde. Fesleğenleri gördüm. Damağımda bir tat duyuyorum. İyot kokus...

“Versem kendimi bütün bir yelkenli olup engine

kansam bir an güzelliğine kuşlar gibi serseri ömrün” derken, enginlerde vapurları seyrederken ömrümün bir yar...

İlmek ilmek ufalanmak dert kuyusunda. Bu seferki kuyu senin değil. Ufalanan zaman değil, sensin. Gözardı edilen.

Oyun oynadığın için mi? Oyunlar mı ufalıyo...

Erken uyan bugün.

Aç pencereni

sabahın esintisiyle tatlı bir ürperi öpsün bedenini

Güneşin doğuşuna eşlik et

Gökyüzünün çekingen mavisini

içine çek
...

bu gece tanrıya beni yanına alması için yalvardım. 

ses yok, nerede tanrı? uyuya mı kaldı yoksa kulaklarını mı kapadı bana? 

tanrım nerdesin?

gözlerimi aç...