Bektaş Şenel

Ben bir ardıçın yüzüyüm

Kabuklaşan canımda

Bin yıllık yeniliği 

uyutuyorum 

Ayak diplerime

Ev kuruyorum her sabah

Durarak 

Bakarak 

Gün azalınca ışıl...

Aynadaki değilmişim yüzüm

derimi döktüğüm fayans, yalnızlıktan sen dediğim:

masa, örtü, tül perde, sandalye, tabak çanak, bardak

kaybolan yerli yerindelik...

I.

Bugün yine erden uyandım Mustafa

On beş metreyle yurdum olan odamda

Bugün yaşama, son kez diye uyandım

Ama aksini umdum, olsun diye umdum

Yalanı yok
...

III.

Gözlerinde silinen dünya, bilinendi

bir vakit

İzini savuran mazinin, gülüşünden önce

Görünen çizginde, dününden, durduğundan

kalan akit

Devinimi b...

Nesneyi gençleştirirdi ellerin, sırtımdaki gülkonmaz yara

Ömrümden uzaklaşırdı gayretsiz, hiçbir ömre giderdi

Soluğun varsa tazeydi dünya, varsan görü iyi...

Döküldü şakağıma bir an, tazeydim

Hiçi etraflayan çerçeveydim, bildim

Bendim kendimin tepesine tırmanan ve

Düşen harsız çırpınışa

Düşen ve unutan düşmeni...

Karanlığa kendinden başka bir şeye dönüşme yetkisi verilmiş kadar ışıksız bir gece. Tiflis’te, yalnızca çatısına tırmanıldığında Kura Irmağı’nın yakamozlu kı...

Ayna. Dile geldi.

Eskiciden aldığım, mavi çerçeveli, halat desenli, uçları imameye benzer bir süsle kaplanmış. Yer yer atmış maviliğini. Çapı otuz santim et...

Kokuşmuş bulutlar bileniyor, biliniyor bu

Evet, tarafından herkesin

Az sonra yağacak ensemize ekşimiş şimşekler

Bir damla kiremitle erit ruhunu, evet, bu ...

Bir bank. Kış ayazı. Gecenin belirginliğini dizlerimin kırılganlaşmasından anlıyorum. Zaman, iki duvarın, iki duygunun, iki telaşlı haberin arasında sıkışıp ...