Turgut IŞIK

“Bu, acı vermiş olmalı. Kimsenin anlamadığını fark etmiş olmak... Güvenebileceğin birilerini ararken terk edilmek... Bu ıstırap verici olmalı.”

Gün geçtikçe...

İstedim ve yoktu arasında sürüklenen şüphe.

Sürüklenen buğu

Doğrulanmaz, aykırı itişlerden sıyrılınca,

İnsanını hafifletince aydınlanan sokağımız

Telaşı ...

Kendinde eksik olanı seven insan yılmaz,

Durmadan o boşluğun getirdiği esenlikte

Bir rüzgar arar ve o rüzgar onu,

Bilmediği denizlere sürükler

Rüyaların ...

Huzurun getirdiği derin boşluk arasında bir yerde sallanıyoruz seninle

Bir odanın ıssızlığında

Sanki bizi duyan kimse yok

Dışarının parlaklığı içimize vur...

Dört saat oldu yoksun başımda İmran.

Bir erkek çocuğu bekliyorum.

Taşıp çıkacak şimdi karnımdan.

Senin de karnından.

Yeteneksizce açıp içimi,

Çocuğu çık...

Seni hatırlayınca,

En ücra köşelerimden hiç tanımadığım,

Daha önce tatmadığım hisler gelip otururdu kucağıma.

Kimseye göstermediğim çocuksu günahlarımın...