Ben sadece acının arka bahçesinde yetişmiş bir kaktüsüm. Etrafım güllerle çevrili, kimse için bir önemim yok. İnsanları kendimden uzaklaştırıyorum. Dikenleri...
Yazıyordu yazar... Ellerinden kan aka aka... Hayatına son veriyordu belki bu satırlar. Farkında bile değildi. Yazmak için tuttuğu kalemin bir bıçak olduğunun...
Etrafımda olduğunu düşünen onca kişinin içinde yine tek başıma olduğum günün akşamında, her zamanki gibi aldım elime kağıdı kalemi....
Hayat zorlaşıyordu be...
Yazar mutluydu ya da her zaman yaptığı gibi mutluluk taklidi yapıyordu. Taklitlerde başarıya ulaşmıştı. Hikayelerinde tanımıştı karakterleri. Ve onların yeri...
Bir piyanist gibi olmalısın ona dokunurken
Narin olmalısın ama bir o kadar da hızlı
Ritmini bulmasının vücudunda
Dudaklarından başlamalısın aşkı sarhoş...
Geceler sessizleşmiş
Sabahlar hissizleşmiş
Neyseler birikmiş içimizde
Denizler durulmuş
Gökyüzü kapanmış
Sevgi birikmiş içimizde
Gözlerimiz bakmış
Yüz...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok
