Gökçen Aslan

benim bir sevincim var yüzün artık akşam
bir çocuğun gülüşünü görüyorum nereye baksam
*
kıyımız uzak ve kuytuda ellerimiz sanki yok
ellerimiz yok ama sen...

Büyüyünce her şey değişecek 

Toprak yollar asfalt olacak 

Gördüğün en yüksek bina 3 katlı değil artık 

Ha dediğinde çıkamayacaksın helikoptere 

Ve minare...

ona nasıl baktığını görüyorum

aşk,

seni görüyorum ve arttırıyorum

Kendimi sürekli aşağı da görmekten bıktım. Ne kadar çabalarsam çabalayalım sanki asla yukarı çıkamıyorum. Böyle hissettiğim zamanlarda zihnimde şöyle bir anı...

*Sönmüş ateşlerle duvarlara ismini yazacağım.

*Bak lamba ölüyor... Karanlıkların koynuna yuvarlanıyoruz...

Sen pembeden acı çekerken 

ben lacivertten kanıyorum mesela. 

Sen ‘mış’ yaşantılarının avlusunda serinlerken ben miskinliğin yaşlı bahçelerinde nefesleniyo...

varlığının fikrinde

kontrolünü kaybetme eğiliminde;

dokunur ama hissetmez.

konuşur ama anlatmaz.

sıhhat için çabalar ama hep bir pişmanlık,

daha derin b...

umut bile bizi gözden çıkarır bazı zamanlar. umudu ikna etmek için kendini yaratmanın yolunu bulmalısın ..

Olabilir ya. Çirkinimdir, aptalımdır, olabilir. En nihayetinde insan öznesiyim ben. Hata yaparım, günah işlerim, insan kırarım, laf sokarım, unuturum, aldanı...

Haklı bir isyan gibi susturulamazım bu gece,

işlemediği suçların hükmünü yemiş bir suçlu gibi,

haklıyım bu gece kaybetmiş bir halkın deliliği gibi,

savaşt...

bağ kurmanın üzüm ile ilgisi yoktur benim için.

ezilmenin verdiği o toplanma gücü içim.

aklımın ekmeğini hayallerim yer.

hükmü veren aklımın son durağıdır sana geldiğim yer.