Gülçin Demirci

Duyabiliyorum küreklerin acele gıcırtısını

Toprak taneleri çarpıyor, beyaz yüzüme

Sana sesleniyorum, orada mısın?

Yıkanmışım, güzel de kokuyorum

Ağlayanl...

Gözlerini güçlükle açabildi. Yataktan çıkmak istemiyordu. Alarmın tiz sesi, beynini yırtıyordu. Çoktandır değiştirmek istiyordu şu lanet sesi fakat neden hâl...

Islık çalıyor gözleri, her makamda. Sonra “tahmin et bakalım” diyor, gökkuşağını göstererek. Rast diyorum ısrarla, rast yedinci renk.

İşte o zaman fark etmi...

Günlerin usulca boy attığı akşamlarda, adını anamayacağım durumların ucunun açık uçlu protestolara dokunduğu ve bazı ütopyaların temellerinin kurulduğu vakit...

Ben kadınım. Hani yasak elmayı yemekle suçlanan, bir o kadar yalan olan hikayenin kadını. Ben kadınım, daha geçen yıl katledilen kadınlarımızın hemcinsi. Adı...

Boş bakan gözlerle girmişti içeri on yedi yaşım. Omuzlarındaki tek ağırlığın sanki her an düşecekmiş gibi duran çantası olmadığı çok belli oluyordu. Adımları...

yabancı,

tanıdık köprülerin altında kaldın

yaktın gemileri

nerden gelip nereye gittiği bilinen

sen de gemilerle birlikte yandın

yabancı,

çok kez yakışt...

Çar bombası. Etkisi çok büyük. Armağan olsun.

Yaprakların hışırtısı, sonbaharda esen rüzgârın sesi gibi kulaklarımda uğulduyordu. Sabaha karşı olduğunu biliyordum. Bu vakitlerde bedenim uyumak için diren...

Ayna. Dile geldi.

Eskiciden aldığım, mavi çerçeveli, halat desenli, uçları imameye benzer bir süsle kaplanmış. Yer yer atmış maviliğini. Çapı otuz santim et...