İnsan bazen öyle bir vaziyet alıyor ki sanki diğer insanların refahı senin onların hayatlarından gitmene bağlıymış gibi.
13/07
Ne tuhaf ki yaşamak mutavaatında lavanta sermiştim tüm torbalarıma
Uykusuzluğumu uyandırırdım kıytırık bir otel karşısında.
Ellerimi cebime yollayıp pazard...
Ufkumdandır nutkumda tökezleyen ırmağın kederi
Gözyaşımla
Uzun, çömez bir yolda
Bana tam tamına elli sene verirlerdi
Yaşamak kahiniydi bu
ömrün mecrası...
Ben bir hiçliğe karar verdim
Meydan ortada
O köşede yalnız mera
Yalnız Mera
Duy beni
Ben bir hiçliğin kamelyasında
Ruhumdaki tıkırtıyı dinlemedim
...
Dil yürektekini eskitir.
Boşuna dememiş Neşet Ertaş
Sevda sır ilen olur, diye
Meğer ne çok kar yağmış ne çok kış görmüş yüreğim
Ben ise daha yeni üşüyo...
“kendime”
Üzümler salkımlarında
Bu, baharın nevi çalgısı
Oysa bir milat geçmişti üstünden
Hâlâ bahtiyar hatırası
Evvel önceleri aynı basamakta hüz...
Bir dal peyke olur ruha.
Kurulduğum bir düş değil ki yangının bendi.
Asır geçse yaramın üzerinden
hasır kalır daim.
Oysa mütemadiyen yorgun arokarya
Pe...
Ne müşkül ahengini yakalamak
vehminden
Kusmuk dolu bir kaptasın üstelik!
Sezgilerinin körlüğü bir kağıt üzerinden akseder suretini
Geçen cuma ekmiştin...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok
