abdurrahman kandemir

Hayat, Zeytin yemektir 

Hayat diyip de

Yanına da afilli bir virgül koyup

Edemeyeceğiniz laf yoktur.

Hayat,

      Zeytin yemektir 

Bile denilebilir.

Ze...

Bir yaz akşamına gömün beni.

Kanla, terle kazın mezarımı,

Hayat nasıl yaşanılırsa öyle

Öyle de öldürün beni toprakla

İnin sahile sonra,

Yakamozuyla,

Ta...

Uykulu gözler

Yatağı ister

Sisli, tozlu bedenler

Farlarla aydınlanmak

Sarı bezlerle silinmek

Üşüdüm sıcak yaz gecelerinde

Titredi içim

İçim içim

İçmek istedim dudakları, hayatı

Kendime sarıldım geceler boyu

Kelimeler sessiz, heceler koyu

İşle...

Alıp da eline kalemi

Ay tepedeyken

Ve dolunayken

Mehtabı odanı doldururken

Tatlı bir meltem gelir

Sayfalarını uçurur

Yaz, durma diyerekten

Rüzgar bed...

Kaybolmuşlardayım,

Karalamalarda.

Kendini,

Kendinle kandırmalarda.

Karalamalarında hayatın

Takip ettiğim bir kateter

Uzun, beyaz bir yolculuk

Ellerimi...

Çok istemekte

Ama

Bir türlü varamamalardaydım

Vazgeçtim çoktan

Doyurdum gözümü mahalleyle

Varabilmelerdeyim artık

Ama ve lakinler silindi

Yürümedeyim
...

Parktaki ağaçlar gibidir toplum içindeki insan. Ve parktaki ağaçlara uygulanan baskıyı sadece yapraklarını döktüğünde veya yakından derinlerine baktığımızda ...

Bazı sokaklar vardır ki

Durup da karşısında

Dağınık evlerin arasında

Yalın ayak çocuklarıyla

Rüzgarda uçuşan

İpte asılı

Donlarıyla,

Kaçak yapılmış ant...

Hayatımızdan sollen (should,,-meli,-malı), müssen (must, zorunluluk) kalıplarını çıkarabilir miyiz? Çıkarmalı mıyız? Evetse, nasıl bir dünyaya uyanırdık? Bir...