Can BALCI
@bulutadam
Ben şiirin fütüristik yanlarını seviyorum. Belki de hiçbir zaman diliminde bulunduğum ana ait olduğumu hissedemediğim içindir. Evini arayan kaybolmuş bir çocuk gibiyim. Benim arayışım da bu. Bir ev, bir aile.
sert bir rüzgar esti bir sonbahar akşamı
hayallerimizi yüklediğimiz gemimiz
derin mavi gözlerinde battı
ve bu gördüğüm son bahardı
yüzlerce yıl taş devri...
Tanrı biliyordu bana ihtiyacın olmadığını.
bulutlar kadar emindim oysa ki varlığından.
yollarımızı kim ayırdı bilmiyorum,
yalnızca yolumu bulmaya çalışıyo...
Çiçeklerini topla yeşilini kaybetmiş kurak topraklardan
Ekip biçmeye ne tohumu ne de gücü kalmamış doğa ananın
Sert rüzgarların dövdüğü karanlık bir dağ bu...
Unutulduk sokaklarda
Burnumun direklerini sızlatır özlemin
Bitmeyen bir sigara kadar uzun
Birkaç nefes kadar da kısa mesafemiz
Kalbimde değil ancak ş...
Hep düşerdi göklerden bu yıldızlar
Hep tutardım avuçlarımda
Ben her zaman bulutlarda yaşardım
Karanlığı yırtan gülüşünü görene dek
Ve atladım bulutlardan...
Sen bir çiçek değilsin. Sen sert bir kayasın. Onlarca darbe almış bedenin. Her darbede kanamışsın biraz. Her yaran kabuk tutmuş zamanla. Zaman ilaç değil ser...
Buradan gidenler oldu.
İsmimi hatırlayanlar oldu unutanlar da.
Şiirlere boğdum hislerimi.
Zihnim yüzümü unutanlarla dolu.
Kar tuttu bahçemizi.
Papatyala...
Bomboş bir sokakta yürüyorum,
Nerede olduğumu bilmeden.
Kadehim havada dökülüyor.
Ay bölüyor karanlığı,
Akıl ve kalbin savaşı başlıyor içimde.
İçime dön...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok
