Dilruba Efruz

yıldız çiçeklerinin göğsümde silindiği anılar,

hüzünle dolaşmaktır hayalin hakikat ile.

hayat belki bir çocuğun gülümsemesidir.

hayat belki acıyla yoğrulm...

Anlamaktan yoruldum verdiğin dünyayı. Kuşlarda, çiçeklerde görmek kastını; evvelinden sonrasına tamamlamak üstünü; bilmekle biriken şu yorgunluğu da sen al.
...

en çok da ölüm üzer insanı

yanı başında

mahrem mestur nihan

Davudi bir inleyiş

içli bir veda

ansızın ortada bırakıp gider

yağmursuz ışıksız uğursuz

bi...

Sen aşkın ne olduğunu bilir misin adaşım, sen hiç sevdin mi?

Çoook desene! Sevgilin güzel miydi bari? Belki de seni seviyordu... Ve onu herhalde çok kucak...

Taner'in Peugeout'u ödünç aldım. Bugün provaya Öykü'yle beraber gidecektik. Kafkaesk kadınımı adliyenin önünden aldım. Yol bitmesin istiyordum. Trafik bahane...

Haylaz rüzgarlarla oynaşan yapraklar, usulca kendilerini toprağa bırakıyordu.Dağların yorgun omuzlarına sisler oturup kalmıştı. Nereye gitse götürdüğü gözler...

Yaşam sanki suladıkça can vereceğini sandığım, sulamadıkça da biliyorum ki her türlü ölecek bir bitki gibi.

Kendimizi arayıp da kendimizi bulamayışlarımız varoluş sancımız olmuş, nereye kadar sürecek bu fetişizm?

(Archieve again dinlerken kayboldum.)

“Büyüdünüz mü…?
Aşık olacak kadar mesela.
Acı çekecek kadar.
O acıları en derine gömecek kadar.
Sonra hayata yeniden tutunup, tekrar sevebilecek kadar...