İlhan Çağdaş DÖNMEZ

Işık evime girmeden on dört kere saymasaydı mumları hatırlamazdım

Arka bahçende solmasaydı ay

Yokuşları sulamayı çoktan bırakırdım

Ama sen, dümdüz bir yüz...

şimdi o buğuyu siliyorum içimden 

bir uğultu kaldı ellerin

yüzün sonsuz çalkantı hali 

dokunduğum herkes çürüyor kuytumda 

nasılsa kaydı tutulmaz fotoğra...

Pencerenden çekip gözlerimi, gölgemi düşürdüm yollara

Bir ikindi vakti, düşümde aniden:

İki yastık, birbirinin aynı

Nasıl bunca buz kesiği taşırdı bilmem
...

bir yaz akşamı geldim dünyanıza

taşıyacaktım ölene dek içimde kış soğuğunu

kimliğimde gecesini, karanlık bir düzenin

doğurmuştu beni alın teriyle yaşamanı...

aynı şiire ağrıyıp koyun koyuna uyuyanlar da kimsesizdir sabaha karşı

aydınlık da sıcak değildir geceler kadar

ve bana düşer

gülüşmeleri dağılmış masaları...