Özkan Özmen

yorulduğumu fark ettiğimde bir fark kalmamıştı

bu antibiyotikle verdiğim savaştı

beynimde bir cenin oluşmuştu.

vermidon klasiği sanki, şimdi anlayabiliyor...

karşımda senden daha az tanıdığım

insan kalabalığı,

sensiz aşina olduğum yerler

ve beraberinde metro yalnızlığı...

huy edinilmiş kelimeler ne kadar uzak ...

galiba hatırlıyorum her şeyi,

birbiriyle kesişen kümelere inat

seninle hiçbir zaman kesişmedi,

doğrularımız ve duygularımız.

başlangıcı hatırlıyorum da,
...

hangisiydi doğru, ne içindi zaman.

kanayan ve kabuk tutmayan,

bir su birikintisinin izlenebilirliği...

hepsi için düşünülen teorilere karşı,

akıl almaz c...

duvarlar ördük, son umutlara karşı

ve birbirimize karıştık karşılıklı.

hedef kalpler, silahın ise acı.

hiç de teğet geçmedi sözlerin,

hepsi mi yaralayıcı...

kalbi kırık bir kuş düşlüyorum

temkinli, fedakar, sessiz

uçuyor, özgür

dallarından kopamıyor,

büyük bir lüks belki

ama kanatları var.

ne tesadüf ki san...

hatırla unutmamışsındır, hatıra gibiydi

ya da ben öyle zannediyordum.

hiç duymayı beklemedik aynı anda,

aynı otobüsün arka koltuklarında

bir aşkın üzerim...