umay

Mevsimlerden kış, günlerden cuma, hislerden tarifsiz bir his içinde uyandı adam. Yaşamı en az hava kadar soğuk geçiyordu bu günlerde. Pencereden dışarı baktı...

Elbette yaşıyor gibi yapacağım.

Nefes alıyorum zannedeceksiniz.

Kalbim ha atmış, ha atmamış...

Kim bilecek?

Zaman sessizliğimin kefaretini

Doğmayan şiir...

vaktim yok ria,

bir çığlık yeter gibi

yeniden başlamaya.

yeniden hiç yenilmemiş,

hiç yanılmamış gibi yani,

yeniden umudu soluk diye

içime doldurmak ist...

Beni kırık bir aynanın

Yansımasında buldular Ferya,

Sazlıkların henüz duyulmayan sesinde,

Eski bir fotoğrafın en soluk renginde.

Ve en çok da aynı duanın...

De ki durdurmak mümkün değil,

Ardımdaki tufanı.

Bilirim o soluksuz kaldığım yılları.

Bakışlarımı tavana çivilediğin günü unutmadım.

Ama unuttum,

Zihnimd...

Mevsimler geçti üzerimden.

Nefes nefese ruhumun peşinden,

Alemin sırrına şiir ararken ben,

Soğuk aynalara değdi yüzüm.

Çocukluk hüznünden kalma çizgilerl...

Bak Ria!

Yitirdiklerim soluğum kadar taze,

Yalnızlığım kitap arasında unutulan

Kurumuş bir çiçek.

Göç etmiş yüreğimden şairler,

Kalakaldım yaktığım yıll...

Kalbim titriyor Ferya.

Kalbim ki her yolun başında,

Dik bir yokuştan aşağı

Yuvarlanmanın travması içinde.

İrkiliyor...

İçimde giderek artan bir kalabalı...

Ömrümüze bir balta gibiyiz bazen,

Yaralarımız en çok kendimizden.

Ne bir dik duruş ne de tam bir savruluş,

Kendi içinde parça parça bir yok oluş...

Bir varmış bir yokmuş dünyası.

Ölene kadar sorumlusun dediği,

Kalbinde kaybetme korkusunun aynası.

Ve ölüm gelene kadar

Geçen zamanın adıydı, korku seans...