Kübra Hazal Çankaya

kayboluyorum.

sanırım sandıkları kırıldı aklımın.

şimdi bütün gizler 

bir yaprak canındadır.

gaibe bir taş atmaktı delikanlılığım.

somun ekmek gibi somu...

birkaç eksik çizgiyi tamamlayan zaman 

belki başka bir çağa taşır hüznümü.

belki bir tomar trajik öyküdür,

uyudukça yazdığım.

dizlerim kırık 

elim çenem...

İnsan insana iyi gelmeye çalışırdı. Ama en çok yara veren yine insandı. Yaşamın serpilişinden çöküşüne dek. Her söz gizli birer hançerdi, bilmezdik. Bilirdik...

Aynadaki değilmişim yüzüm

derimi döktüğüm fayans, yalnızlıktan sen dediğim:

masa, örtü, tül perde, sandalye, tabak çanak, bardak

kaybolan yerli yerindelik...

Saçlarımın her bir telinden ince ince sızan

Ve gözlerimi yer yer ısıran o ışık

Tenimi okşayıp sıcacık ısıtan 

Bir güneş gibisin apaydınlık

Siyahıma bir b...

Geliyorum Allah’ım

Söyle hangi camidesin.

Sana suç atmıyorum,

Tüm suç benim.

Yaşamıyorum ben,

Yalnızca taklit ediyorum.

Allah’ım ne olur söyle, hang...