Celali

Karanlık bir hücrede günlerce kaldıktan sonra insanın gözlerini kamaştıran güneş ışığıdır; gözlerinin kısıklığı ve buğusu ellerinin.

Üç adımda biten odamın ...

Her köşebaşında kendine rastlamaktan yoruluyor insan. Bu kadar biriktirdiği insanı, nasıl birden kaybediyor? Akıl alacak gibi değil.

"Her şey biter," demiş ...

Seni görünce insanın içinde çiçekler açıyordu. Mevsim bahara dönüyor, Gülhane'de ağaçlar selam duruyordu.

Şefkati annem göstermişti bana, o öğretmişti; baba...

T.U.'ya...

Ve nihayet sen

yaşanılan aşkların yıkıcı

bir eleştirisi oldun

ben, ikimizin yaptığı hataların toplamı.

İhtiyarların sigara dumanına kendini a...

M. Altıok'a...

Yan yana dizilmiş

taşların suskun öfkesi,

çocukluğumuzun rüzgar sesiyle

soluklanıyor.

Güneş yavaş yavaş

boynuna sokuluyor,

papatya koku...

denizin, sokak çocuklarının,

martıların,

yanı başında

bir sessizliği büyütüyoruz seninle.

gözlerimin içindeki sözcükleri alıp

bir körlüğe saklaman için ...

Sessizliğin

tahammül edilmez gürültüsünün

arasında,

göç yollarının

dışına, bilinmedik yönlere,

dağılan kuşları izliyorum.

Kuşlar bazen,

yalnızlık olar...

Yorgun, tekdüze iş günlerinin ardından

bir işçi gerginliğinde çıktım sokaklara,

caddeleri arşınladım, iskemleli çaycılarda oturdum.

Hatırımda senden kalan...

Kemal Varol'a...

Korkumuzdur,

benzemeyiz diye düşündüğümüz babalara

müsvedde olmak çoğu zaman.

Oysa bilinmeli,

her baba aslında bir imâdır oğluna

malum...

Sisli havalara yakıştırdığım hüzün,

gittikçe silikleşen bir gökyüzü,

başka bir hikayenin içine dalmak için yanı başımızda duran kitaplar,

ağzına kadar dol...