Turgay Can

Unutulmaz, kaybolmaz zihninde artık bildikleri

Tâ ki

Ya çok istesin ki unutsun

Ya da hiç istemesin hatırlamayı

Oyun 1: Sahne 5



Yeni bir sahne,

Biri acı çekiyor.

Ona yardım edecek olan tanrı mı?

Yoksa yanından geçip giden şu kalabalık mı?

İkisi de değil.

...

Bir gün geleceksin

Belki de Tanrı'nın yaratmayı unuttuğu gün

Beklemek devrim sayılacak yaşamın en keskin köşegenlerinde.

Belki zaman bile unutup gidecek

...

Dindi yağmurlar,

Dindi nihayet.

Soğuk, nemli bir kafes kaldı geriye

Teklifsiz örtüldü sesim, zihnim

İndiğinde yüzüme o beyaz katreler

bıçak, çok sesli...

Beni yalnızlığa, kendini dipsiz bir kuyuya ittin,

Sonsuzluk diye başlayıp

Sensizlikle sınıyorsun yorgun yüreğimi.

Hani diyordun ya,

Seni her şeyden çok s...

gökyüzü, rüzgar, tanrı ve sen

sonsuz maviliğin, güzel esintisi

kudretli tanrının, var ettiği.

inancımı sattım tüccarına

tanrıyla bir ilişiğim kalmadı art...

Eğer bizi, biz yerine bir hiç olarak görüyorsan fevkalade bir şekilde izleyebilirsin hiçliğimizi...

Neydi insanların bu hengamesi?

Neye ulaşmaya çalışıyorlar?

Aşık olmak için neydi bu çaba?

Neden hep bir arayışa tutsaklık?

Neydi aşk?

Mecnun'un Leyla'nı...

Bazı kelimeler ağırlık yapmaya başlıyor göz kapaklarıma 

Çoğu geçmiş zamandan kalma ufak kırıntılar

Küçükken sürdüğüm kırmızı bisikleti anımsa, düşüp dizim...

"Be the one who wakes up
All of those who roam"

Prangalı yalanları yürüyor avlumda çamurlu ayakların

Katmerli bir orkide niyetiyle göğsümde taşıyorum seni

Kimse böyle kallavi taşıyamaz göğsünde seni

Gök...