Kadir

sürreal rüyalara sarılmış kabuslu tablo

kesilmiş deri parçacıklarının koynunda iskelet

yörüngesiz hiçliğin içinde

kalemsiz çiz zamanın karanlığını

hiçlik...

kimsesizliğimin göçü olursan eğer

kanım katre katre donar

çiçekler kurur

soluk bakar muzdarip renkler

parlaklığı yitik irislere

gider kırlangıçlar saçla...

sessiz parıldayışın birleşiyor maviyle sonsuz

ışığın kıyıya vurmuyor

sana çürüyorum çakıl taşlarıyla ıssız

savrulup dipsiz rüyalara

falezlerde yitip gide...

ahududu reçeli ve güneşli sabahlar

yaşamak sancısından geriye kalan henüz yitirilmemiş baharlar

öyle tatlı bir sabah ki

duvarlar ve aynalar acı vermiyor

...

karanlığın gözleri yansıyor nehirden

solgun yüzüme

intihar melodileri çiziyor duvarlara

kana bulanıyor gecenin öldürücü perçemi

varlığımı arıyorum

hiçli...

sönük zehrini kokladım saçlarının

öylece durup bana bakıyordun yağmurun altında

yaralar yaşardı ellerimde

sen ellerimi bırakmazdın hiç

"en güzel yaralara...