umutulas

üçü saat gecenin

bölünüyor ortadan ikiye gün

kursağımı yokluyor

erteledikçe büyüyen leke

uyumalar ağrıları dindirmiyor

dinlendirmiyor da

ayaklarımı bır...

adsız yerlerden geldim
toprağım yok
ana vatanım yok
ateşler yakıyorum parmaklarımda
sana şarkılar söylüyorum kalbimle
yürek telim gönül yakıyor
Filisti...

Annem, elindeki ipin diğer ucunu tahta beşiğin ayağına bağlamış; sarkaçlı bir saat gibi aynı ahenkle sağa, sola devirmeden Ahmet’le birlikte götürüp getiriyo...

kirpiklerime akan güneşin her damlasında

küçümen serçenin göz kapaklarıma değen her nağmesinde

gördüm gökkuşağındaki ay rengini

uzaklardan sanki bir kilis...

Bir süredir bugünün gelmesini -bir yanım hiç istemeyerek- bekliyorum. Nihayet diyebilecek kadar cesur değilim. Aslında hatrı sayılır bir zamandan beri nasıl ...

Direndim, takatim yettiğince

İnsan zayıf ve güçsüz

Allah indinde…

Ben aciz dilendim helalinden

Onu bana ver diye

Kıldan da ince oldum, ne çare!

O, böyl...

Bazen şüphe kusuyorum içime, ulu orta.

çok içten bakmaların ve ''nihayet''lerin sonu nihayet aynı kapıya çıkıyor yine.

nihayet buradayım kalbim, tüm olumsu...