Yusuf Özen

Tavlanmamış bir bıçakta taşıyorum göğsümü

Allah kötü, insan beter

Tan, güneşin yanan örsüdür

Duman yeter bana köz sizin olsun

Şehre çöken bu örtü

Kendin...

Işık evime girmeden on dört kere saymasaydı mumları hatırlamazdım

Arka bahçende solmasaydı ay

Yokuşları sulamayı çoktan bırakırdım

Ama sen, dümdüz bir yüz...

bizden korkmamızı istiyorlar

korkma

bir düşün neler gelir insanın başına

korktuktan sonra

onların istedikleri bu

benimse ruhum daha yakın

bulutlara

be...

Karanlığı döktüğün kuyudan yankı,

Göz pınarlarımdan sana sitem taşıyor

Sayfa sayfa kopartılıyor, incecik kalıyorum

İnce ve eksik

Eksik ve yıpranmış

Hafı...

Sanrılarımla baş başa kalıyorum aniden

Kendiyle kapışan çağının akıllısı

Bir ordunun lideri oluyorum

Gökyüzüne değiyor başlarımız

Ki o kadar dik başlıyız...

Güneş satan siyahi çocuklar

güldüler

kürk sarınmış dağcıya.

Şekerler değildi tatlı olan,

kuru betonlar, asfalt yollar değildi...

ne de göz alan ışıklar....

Esrik papatya ağır ağır salınırken rüzgarda,

kanayan yerlerinden alır al rengini gül

ve gecenin karanlığına yağmurla gelince gök, 

alır başımı okşarım, ok...