Bulut

karanlığın gözleri yansıyor nehirden

solgun yüzüme

intihar melodileri çiziyor duvarlara

kana bulanıyor gecenin öldürücü perçemi

varlığımı arıyorum

hiçli...

ahududu reçeli ve güneşli sabahlar

yaşamak sancısından geriye kalan henüz yitirilmemiş baharlar

öyle tatlı bir sabah ki

duvarlar ve aynalar acı vermiyor

...

sessiz parıldayışın birleşiyor maviyle sonsuz

ışığın kıyıya vurmuyor

sana çürüyorum çakıl taşlarıyla ıssız

savrulup dipsiz rüyalara

falezlerde yitip gide...

kimsesizliğimin göçü olursan eğer

kanım katre katre donar

çiçekler kurur

soluk bakar muzdarip renkler

parlaklığı yitik irislere

gider kırlangıçlar saçla...

sürreal rüyalara sarılmış kabuslu tablo

kesilmiş deri parçacıklarının koynunda iskelet

yörüngesiz hiçliğin içinde

kalemsiz çiz zamanın karanlığını

hiçlik...

aklım kanıyor, aklım kanıyor...

boşlukta süzülen bir korkuluk mu

yoksa korkuluğu içine çeken boşluk muyum?

işitsel zehrim

zemindeki boşluğa doğru

kana...

varlığını her arayışında

karanlık desenlerin içinde bulacaksın!

sanrılar soluklaşır

gökyüzü bir artıktan başka bir şey değildir!

enigmalar kararır, duvar...

asırlık bir uykuya dalsam

bedenim donsa

adımı unutsam

kendimi, acımı gömsem uykuya

ölüm ölse, hiçlik ölse

karanlıklar göz bebeklerimden göç etse

adımı ...

kaldırımları yırtık, sayrı aynaları

penceresizliği sevdim, göğü olmayanları!

topluma aitsizliği

ruhundan çiçek sarkan karavanları

plakları kırık, melodil...