Safa akgün

ben, cesaretsizliğimden sakındığımda,

ne çay ne çorba getirirler mezarıma.

bütün insanlar sessizliğimden korkmadan,

ben, kendimin ücrasında... bilinmeden....

gri bir şehrin dudaklarından öperken göz kapaklarım

hayallerim rengarenk

elimde tütün

sol zulamda ismin

biliyorum 

çaresi yok bu derdin

kalemi kırılmal...

Penceresiz bir tren yolculuğu

Seni taşımak içeride

Yüreğim

O garîb Meşe’nin közü söyledi 

Duydum

Bir yangının kazanacağı orman yoktur.

Bir



Yangını...

Yanlış bir yalana inanmak her daim yarı yolda bırakır insanı lakin sağlam bir yalana inanmışsan, o yalana inanarak girdiğin her bir yol yeni bir pencere açar...

İnsanların kendilerini tanımadığı bir dünyada başkalarını tanıyormuş gibi davranmalarını istemem.

”Size dozu arttırmamız gerektiğini defalarca söyledim. Bu insan yavrularının vücudu her geçen gün daha da adepte hale geldi ilaca. Verileri görmezden geldiği...

Bizler düzene yenik düşmüş insanlarız. Hep deneyip yenilmeye doyamayanlar, denemiş olmanın hazzına ulaşmak için ölesiye çırpınanlar -bunlar, önlerinde hep aş...

Beşeri ilişkiler koordinasyonun tam üst segmentindesin, düşüncelerindeki samimiyet dolu atmosferi solumamak mümkün değil, sen ve senin gibi nadide olan insan...

Umut, içimizde yeşeren en güzel çiçek değil mi? Bir dal gibi gelişir, kalbimizde kök salar.

En umutsuz hisseden bile, derinlerde bir yerde umut etmenin özle...

Dokuzuncu sınıftayken saçları iki yandan örgülü, bir küçük asi kızdı. Bileklerinde dişli deri bileklikler, belinde zincir, üzerinde bir metal grubunun tişört...

Yanık sayfaları

Kanlı molozları

Solgun ıtırlardan

Bilek parçalarını

Ninova'dan Bağdat’a

Bin yıldan gün yıla

İkrar edip ezberleyen ben

Hangi rüzgâr e...

Olduk dünyaya,

Yok olacağız dünyadan.

Biri çekiç, kimi cop gibi;

Biri çivi, kimi mıh gibi;

‘Denizler’ gibi!

Derman, önünde.

Görebilen, çoktan or’da.

...

Tanıdık simalar buldum dallarında 

Hasret kokan, sabırla yoğurulmuş 

Beni de vicdanı hür bir kadın doğurmuş 

Ellerimin mayası inşa etmek üzerine kuruluymu...

yürümek, ayaklanmak isteyen taşlara baktık

deşilmiş toprağa, deşilmiş yüreğe baktık

bir şey ummaksız

yaşamaktan ne umdu kiraz bahçeleri

oturup bunu düşü...

Sonumu bilemedigim gibi kökümü de bilmiyorum. Beni yaralayan hayatın her sahnesinde buruk bırakan kısmı... Ait olamadım ne bedenlere ne düşüncelere ne de hay...

Denk değiliz deme gayrı 

Kalp kırılır düşer ayrı 

Ayırt etmez sağlam sayrı 

Sen özsün de o kak mıdır 

Ben de hakka sitem ettim 

Bir suret’çün uz yol git...

Yavaş yavaş eksilir insan, dolarken yaşı. Küçükken acele ettiğim o zamanları hatırlıyorum da doldurmak için yaşımı. Bilmiyordum tabii o zamanlar böyle eksile...