Gün kararınca ve çok azı kendi kalbinin köşesine çekilince o yalın ayak koşardı hüzne. Sonra teselliler icat ederdi, avunamazdı hiçbir teselliyle. Kendi olar...
"Kalbine dön, evine dön."
Evine dönmüştü, kimseler yoktu. Bir delil aradı varlıklarına. İnsan bu toz bulutu değildi ya, dağılıp gidemezdi. Bulamadı delili. ...
Kimseler, kimseler bilmiyor bir kuşun kalbine ağlamayı,
Çünkü çok zordur insanın kendi kalbiyle bir kuşun kalbini bir tutması, kendinden çok daha güçsüz ola...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok