dün umut dolu bedenle kalkmak kolaydı
bugün yıkılmış bir adam var içimde
bilsem ki, yarınlar sahih olacak
aramalı, bulmalı; minik bir yalan var içinde ...
Hiçbir kadın öldüremedi içimdeki şairi
Hepsi bir mısra bıraktı kağıdıma, gitti.
Anlamadılar,
Ben şiiri sevdim, kadın sadece yazdırdı.
Hepsine kızdım, sen...
Madam'ın Adam'a Şiiri
seni sevmek tehlikeliydi biraz
atlamak gibi paraşütle ilk defa
uçsuz bucaksız uçurumlardan
korkunun cesaretle çatıştığı bir anda
...
Her şey sürekli ölüp diriliyor, takılı kalan plaklar gibi hayatın içinde dönüp duruyoruz veya son anını yuvarlanarak geçiren böcekler gibi...
O olsaydı yük...
Ayın ışığında gizlenir ayak izlerim.
Uluyan çakalların umudu karanlıkta,
Bir ileri, bir geri her adımda
Derinleşen yokluk ruhumda
Toprağın rüzgara karış...
Güneşin o haşin sıcaklığı, yeni dökülen katran tabakayı daha da sıcak hâle getirmişti. Arabaların o yuvarlak çarkı öyle hızlı dönüyordu ki gözleri çalkalanıp...
Bir dünya çöktü omuzlarıma. Bir dünyanın mutsuzluğu, acıları ve dinmeyen gözyaşları... Ana rahmine düştüğümde başladı ve yaşamla birlikte devam etti. Her şey...
Nietzsche'de “üstinsan” kendini ve insan doğasını aşandır, insan olmanın esaretinden kurtulan, özgürleşendir. Üstinsan olmak için kişi kendi kaderini yaratır...
Kurumuş ağaç gibiyim,
kanatsız kuş gibi
ne idiği belirsiz
Çocuk şarkısındaki kayıp kurbağayım ben.
Çaresiz,
bekliyorum bir oyukta
ümitsiz.
Rüzgarı din...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok