Edebiyat > Günlük

Maruf olan zaten her vakit maruf yazıyor. Ebediyyen meçhul kalma garantisi olmadığından, münker yazmayacağını da bilemiyor insan çünkü kalpler karanlık ve kü...

Orhan Pamuk’un Kara Kitap’ını bitirdim bugün. Karşılıklı helal ettik haklarımızı birbirimize. Bitirdiğimde vedalaştığım diğer kitaplar gibi hüzünlü bir şekil...

İnsanların duygulanıp gözyaşı döktükleri şeyleri görene kadar bunu ulvi bir hasse zannediyordum...

Ortak bir pişmanlığın yas'ını tutarız seninle.

sen bana yabancı ben sana platonik.

sen tanımazsın beni bilmezsin suretimi ,oysa ben sıralarım seninle ola...

..

farklı cümleler içinde tek bir nokta oluverdi düşüncelerim,

ne büyük harfle başlamak var

ne satır sonuna gelen duygularımı kesip atmak

...

acıtmıştı ...

Kırgındım da kendime

Eksik olduğunu düşündüm durdum içimdeki kadının

İçimde bir karanlık

Ve ara sıra görünen ışıltılara aldırmazken

Hayatı teğet geçerke...

Hiç onsuz olmadı günlük.

Bir hayat duruyor önünde dediler

Ama yıkılıyor göğüs kafesim dedim

Duruyor önümde, o bana tebessüm ediyor ben ona.

Ama içimden çıkmıyor gidelim lafı.
...

Calvino şöyle diyor:

Hayatınızda öyle bir an geliyor ki, tanıdığınız ölülerin sayısı canlılardan daha çok oluyor ve beyniniz artık yeni yüzleri tanıyamıyor...

Aslında stabil, seninkine benzer düne hevesli geleceğe kaygılı geçmişe takılı... Bugün öldü.

Yeni yaşıma gün sayarken eski neşemi,gülüşlerimi düşünüyorum. Yeni bir yaşa girecek olmanın mutluluğu yok içimde, bir şeyler olmuş ve içimden mutluluk duygus...

Günlüğümü almıştım elime aylar önce yazmak için değil ama okumak içindi bu sefer Rastgele açtım sayfalarını gözümün değdiği ilk cümleleri yazdım bir kıyıya ...

Saat gece, ikinin kırkbeş'inde oturup bir karanlığın derinliğinde, teker teker dağılan renklerin karmaşasında yitirirken kendi rengimi, bir felakete alışırke...

Zilan bir şeyin önemli olduğunu anlatmak için “can alıcı” dememi garipsiyor.

Düşünerek seçmiyorum. Ama "canlandırıcı" deseydim bu ancak bahara dair bir düşü...

Artık her nereye gitsem benim için gurbet değil, sevgili günlük. Bir kaplumbağanın evini sırtında taşıması gibi ben de evimi kalbimde taşımayı öğrendim.

içimdeki fotoğraf albümünde duran suretlerin tozunu aldım bugün. her birinizi tek tek düşündüm. o heyecanımı yeniden anımsadım, telaşımı, beni ne de çok sevd...

Hayat zaten bir illüzyondu, biz kendimizi hayalperest sandık. 

Bazı müzikler sessiz dinlenmez,

bazı yollar yalnz yürünmez,

bazı çiçekler güneşle büyümez,

bazı insanlar affedilmez ve bazı zamanlar geçmez gece bitmez ay...

Böyle günlerde ben hep duygusallaşırım. Normalde de duygusalım evet ama her sene bu tarihte daha da yoğunlaşır duygularım.

İnsan yaş aldıkça daha da olgunla...

Dunkirk’ü izledim. Yalnızlıktan -eve dönüp- Savaş Pilotu’nu okumaya başlamalıyım, diyerek çıktım.

Saint-Exupery’nin “Savaş Pilotu”, kitapları satın aldığım...

Bir düşüncemin atar damarı attı mıydı, bizi Borča’ya ulaştırmak için çaba sarfeden, endişeye kapılan ve bir türlü yolu bulamamanın can sıkıntısını kucaklayan...

Ne soğuk bir sonbahar. Kasım hep bu denli soğuk mu geçiyordu. Neden titriyor içim. Hava sıcaklığına alışkın mı değil bedenim. Gözlerim neden doluyor bir anda...

Şu değersiz ama yaşamaktan başka çare bırakmayan dünyada, derin şeylerin tanımsızlığını, sığ olmanın mutluluğuyla değişmek zorundayım. Bilmemenin beni dingin...

Sabah kahvaltı hazırlarken Zilan aradı. Kahvaltı hazırlamaktan böyle istikrarlı bir şekilde keyif almamı anlamıyormuş. Buralarda yapacak pek bir şey yok, ded...