Ezgi İnan

başkalarını hatırlatırım, andırırım işim budur,
gurur meselesi yapmam ama kırılıyorum aldırışsızlığa hâlâ...
saklıyorum geçmişimi, çıkarıyorum adımı kirliy...

tam göğsüne denk düşen silah

kırık pencelerde

yaban otlarında ya da kutsal kitaplar da

diken misali güve verirse

eğreti ağaçların, tenindeki izbe beyazlı...

üçü saat gecenin

bölünüyor ortadan ikiye gün

kursağımı yokluyor

erteledikçe büyüyen leke

uyumalar ağrıları dindirmiyor

dinlendirmiyor da

ayaklarımı bır...

adsız yerlerden geldim
toprağım yok
ana vatanım yok
ateşler yakıyorum parmaklarımda
sana şarkılar söylüyorum kalbimle
yürek telim gönül yakıyor
Filisti...

Çevre kalabalıklaştıkça insanlar üzerini çiğneyerek eskitirler sanki yolları. Onlara karşı gelen bir düşman gibi. Ne garip öyle değil mi?

Var olduğumuzdan ...

Karanlığı döktüğün kuyudan yankı,

Göz pınarlarımdan sana sitem taşıyor

Sayfa sayfa kopartılıyor, incecik kalıyorum

İnce ve eksik

Eksik ve yıpranmış

Hafı...

Dışarısı çok soğuk, ölümden

Sana bir taze gülle gelemem

Gelmedim de kapadığından yüzünü

En içinde sigara yaktığım gözlerin,

Beni neyle tılsımladı da ölme...

bir şarkı çalsın bu şehrin korkusunu

sessizliği bir bağlama bozsun

yabancı bir ses değsin duvarlarıma

kendi içimde oluşsun çatlağım

hüznüm kendi içimde

...

Bilinsin.

Gölgemi eve vardıran tüm sokakların, ben

adımların, kilitlerin ve anahtarların

diyetini katre katre ödedim

Duramadım çok ağaç gölgesinde

Bilem...

Sürekli savaşmak zorunda sokaktaki, eski paltoları yırtık olan çocuklar. Sokağın süsüydü kirli elbiseleri. Üç çocuk gördüm bugün sabah. Biri köşedeki plakçın...

Şu sıralar göğüs kafesimi zorlayan ağrılı hisleri notalara dökmüşler sanki.